rozdział czwarty

Wsiadając do busa rano, w środku zastałam tylko ochroniarza, pełniącego rolę kierowcy oraz Takedę.

- Gdzie reszta? – Usiadłam na samym końcu rzędu kanap i poprawiłam kosmyki włosów, które opadły mi na oczy. Samochód ruszył z miejsca.

- Jedziemy po drodze jeszcze tylko po Kisame, a reszta dotrze sama – odwrócił się do mnie menedżer. Widziałam, że jest nieco podenerwowany. Wzruszyłam ramionami i skupiłam się na obrazie za oknem. Mijaliśmy moją dzielnicę, która raczej zaliczała się do tej jednej z biedniejszych. Mieszkania tutaj były starego budownictwa, natomiast na ulicach walało się od groma śmieci. Jednak to tutaj miałam swój początek i byłam za niego wdzięczna. Po dziesięciu minutach okolica zaczęła się nieco zmieniać. Na chodnikach pojawiła się zieleń oraz co kilka metrów ustawione były kosze. Ludzie spacerowali nie spiesząc się nigdzie. W końcu była sobota i pomimo, że niektórzy musieli pracować, to ogólnie był to dzień wolny. Skręciliśmy za róg dwóch głównych ulic, a potem zatrzymaliśmy się przed starą, ale bardzo zadbaną kamienicą. Była ona przeznaczona typowo dla jednej rodziny. Nie czekaliśmy może pięciu minut, gdy ze środka wyszedł Kisame ubrany w zwykłe dżinsy. Trzymał za to swój bas w ręce, zapakowany w pokrowiec.

- Siemasz – kiwnął w moim kierunku głową i rozłożył się na drugim końcu tej samej kanapy. Uniosłam do niego dłoń z uśmiechem i ponownie zaczęłam obserwować świat za oknem. Ku mojemu zdziwieniu zatrzymaliśmy się przed nieznanym mi, ogromnym gmachem. Wejście było całe oszklone i mogłam dostrzec recepcję wewnątrz, w urządzonym nowocześnie przejściu. Ogromny biały napis głosił: Hakucho. Zrozumienie spadło na mnie niczym plaśnięcie w czoło. Nie byłam zobowiązana wobec tamtej wytwórni, a mojej. Zacisnęłam ręce w pięści, aby powstrzymać ich drżenie z ekscytacji. Jednak nie staliśmy długo, bo samochód ruszył z zatoru przed budynkiem na jego tyły. Rzuciłam spojrzeniem na menedżera.

- Wybacz za to, ale niestety zawsze na zewnątrz można napotkać fotoreporterów. Nie chcemy na razie ujawniać Twojej obecności – patrząc na mnie kiwnął głową za szybę – i tak powstaje wystarczająco dużo teorii spiskowych.

- Żebyś Ty usłyszała niektóre z nich – zaśmiał się Kisame. Otworzył mi drzwi i przepuścił pierwszą, bym mogła wyjść. Podziękowałam mu.

- Niby jakie? – Zapytałam zaciekawiona. Czułam się tak, jak bym żyła właśnie w jaskini. Tak bardzo zaaferowałam się tym wszystkim, że zapomniałam o istnieniu życia społecznego. Podrapałam się zażenowana po policzku.

- Że któryś z nas będzie zajmował się wokalem – z niedowierzaniem pokręcił głową. Cóż, nie powiem – mogłoby być ciekawym usłyszeć, jak któryś z nich stara się wyciągnąć tak wysokie tony.

- Deidara ma młodszą siostrę. Chodzą słuchy, że może to ona – dodał od siebie Takeda i przeszliśmy za nim mały odcinek, aż nie otworzył kluczem tylnego wejścia.

- Jego siostra potrafi śpiewać? – Zdziwiłam się. Wiedziałam, że ma rodzeństwo, jednak o tym drobnym szczególe nie słyszałam. Mężczyźni zaśmiali się.

- Nie i w tym cały urok – Kisame rzucił mi długie spojrzenie z błąkającym się uśmieszkiem na ustach. Obserwowałam w międzyczasie korytarze, którymi przemierzaliśmy. Posadzka była z czarnego marmuru, natomiast ściany pozostawały kontrastująco białe. Przy każdym przejściu znajdowały się pasujące do całości obrazy lub elementy sztuki nowoczesnej. Całość dopełniały doniczki z roślinami. Zdecydowanie o wiele bardziej tutaj mi się podobało.

- Dlaczego spotkaliśmy się wtedy w Honoki?

- Tam wpadliśmy na siebie. Uznałem to jako szczęśliwą przesłankę – odpowiedział menedżer.

- Śmieszne – mruknęłam cichutko pod nosem. Ostatecznie tamto nieprzyjemne spotkanie przyczyniło się do czegoś większego. Wydawało się to tak absurdalne i niewiarygodne, że aż bawiło. Weszliśmy do windy, która ruszyła na siódme piętro. Wychodząc z niej wygląd korytarza zmienił się. Podłoga wyłożona była szarymi deskami, a ściany pokryte były przeróżnymi podpisami. Znalazłam tam autografy znanych, zagranicznych gwiazd. Patrzyłam na to zauroczona.

- Świetny pomysł – musiałam aż wyrazić swoją opinię na głos. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami z plakietką Akatsuki. Kisame jednak odszedł nieco dalej i przykucnął.

- Tutaj są nasze – przetarł ścianę ręką, prawie przy samej podłodze. Podeszłam i popatrzyłam na różnego koloru podpisy.

- Chodźcie – pospieszył nas Takeda i wszedł do pomieszczenia. Mężczyzna obok mnie bez słowa więcej wstał i podążył za nim. Ostatni raz spojrzałam na imiona, zatrzymując się dłużej na jednym.

Wchodząc do środka widziałam już ugoszczonego Hidana i Kisame na zestawie kanap ułożonych w rozległe U, a Kasai coś przekładał na biurku w prawym kącie. Serce mi nieco szybciej zabiło, gdy dostrzegłam Itachiego stojącego z ręką w kieszeni. Będąc na tle panoramy Tokio wyglądał oszałamiająco. Odwrócił głowę w bok i popatrzył prosto na mnie. Uniosłam rękę, mając dwa palce w górze, na przywitanie. Widziałam, jak na jego usta wkrada się mały uśmieszek i kiwnął mi w odpowiedzi.

- A ze mną się nie przywitasz, Słońce? – Używając jego ulubionego określenia na mnie, Hidan założył ręce na oparcie.

- Tak, tak – machnęłam ręką niby to od niechcenia, chcąc zamaskować swoje zażenowanie – cześć.

- Rozgość się Sakura – powiedział Takeda widząc, że stoję na samym środku i nie wiem, co mam z sobą zrobić. – Od teraz to również i Twoje miejsce. Zapewniam, będziecie tutaj bardzo dużo czasu spędzać.

- Dlaczego? – Podjęłam temat podchodząc do okna. Stanęłam obok Itachiego, wpatrując się w miasto. Tak jak w tamtej wytwórni, tutaj okno było na całą szerokość lewej ściany. Jedynym co burzyło obraz jednolitej tafli, były drewniane łączenia. Widok był oszałamiający, a dodać do tego przyjemne motyle w brzuchu, stojąc obok niego… Z zachwytem obserwowałam, jak ludzie spieszą się do swoich spraw, samochody przecinały ulice. Czułam się szczęśliwa mogąc dzielić to z nim.

- Tutaj nagrywamy albumy i single – brunet popatrzył przez sekundę w moje oczy, a następnie wskazał na podwójne drzwi za nami. Z zainteresowana podeszłam do nich.

Wewnątrz znów ustawiony był panel i mikser do nagrywania pod lewą ścianą, natomiast pozostałą, ogromną powierzchnię zajmowały instrumenty. Czułam obecność Itachiego za plecami, gdy podążył za mną. Rzuciłam na niego wzrokiem zaledwie na ułamek sekundy. Stał oparty o framugę drzwi z założonymi rękoma i patrzył za mną. Dosłownie chwilę później druga połowa drzwi została uchylona i wpadła do niego pozostała reszta zespołu, włączając w to Deidarę. Poczułam lekkie rozczarowanie, że nie zostaniemy sami, jednak z drugiej strony było to lepsze. Odpowiedniejsze. Każdy z nich podszedł do swojego stanowiska. Gdy blondyn przechodził obok mnie, pociągnął mnie za włosy. Spojrzałam na niego z udawanym gniewem.

- Masz swoje, je szarp – skarciłam go palcem.

- Twoje są lepsze – zaśmiał się i opadł ze stukotem na krzesełko od perkusji – nigdy wcześniej nie widziałem różowych. Farbujesz?

- Nie, są naturalne – wzruszyłam ramionami widząc, jak kręci głową na boki z uśmiechem.

- Dobra, skoro są wszyscy to możemy omówić parę kwestii – Takeda dołączył do nas w tym momencie, trzymając w dłoni kartkę i patrząc na nią przed swoją twarzą. Ostatecznie zwrócił się do nas – dzisiaj ma początek nowe Akatsuki – Deidara spontanicznie zagrał na bębnach wzniosły rytm. Mi zrobiło się ciepło na sercu – dzięki Dei – tamten wzniósł pałeczkę do góry z uśmiechem – pokażcie ludziom, że pomimo tych samych utworów, to będzie coś innego. Lepszego – rzucił mi porozumiewawcze spojrzenie i poczułam przyjemną falę, gdy zostałam doceniona. Uśmiechnęłam się nieśmiało – Twój głos jest oszałamiający Sakura. Pracuj tak dalej, a osiągniecie sukces po raz kolejny z rzędu – kiwnęłam głową, czując tak ogromną determinację, jak nigdy dotąd. Podeszłam do mikrofonu zawieszonego na samym środku, przodem do mężczyzn.

- Tak jest – powiedzieli tamci z chórem, co niezmiernie mnie rozbawiło. Jeszcze nie widziałam ich tak zgodnych, więc nie mogłam się powstrzymać od cichego chichotu.

- Pierwsze co wypuścimy, to będzie Rose – zaskoczona spojrzałam na Itachiego, który poprawiał swoją gitarę na ramieniu. Mimo to patrzył prosto na mnie tym głębokim spojrzeniem – masz napisane może jakieś inne utwory niż te z płyty?

- Cóż, sporo – podrapałam się po policzku i niepewnie przeszłam z powrotem do poprzedniego pomieszczenia. Wróciłam z torbą, którą tam zostawiłam i wyciągnęłam gruby zeszyt. Wychodząc dzisiaj z pokoju czułam wewnątrz siebie, że będzie mi potrzebny. Jak zawsze przeczucie mnie nie myliło. Każdy z nich śledził uważnie co robię.

- No ładnie – Kisame gwizdnął w podziwie, a ja się zawstydziłam.

- Część z nich nie nadaje się do niczego, bo pisałam je mając piętnaście lat – wzruszyłam ramionami. Itachi ruszył się spokojnie ze swojego miejsca i stanął niedaleko mnie wyciągając dłoń.

- Mogę? – Bez słowa podałam mu rozpadający się zeszyt. Był gruby, a pomiędzy niektóre kartki były wciśnięte inne, nie pasujące do całej reszty. Z zawstydzeniem zobaczyłam, że tył jest cały w plamach. Wcześniej tego zupełnie nie zauważyłam. Mimo to, tamten bez żadnego problemu przerzucał strony. Zatrzymał się na jednym utworze i wczytał się. Był umieszczony na osobnej kartce i wciśnięty na samym końcu. Obrócił ją na drugą stronę, a ja spuściłam wzrok.

- Czy to ulotka od kebaba? – Podniósł brwi do góry, gdy odważyłam się podnieść wzrok, a reszta wybuchła rozbawionym śmiechem.

- Byłam głodna, a akurat nie miałam zeszytu – mruknęłam i zabrałam mu tekst z dłoni. Pamiętałam, że rozmyślałam wtedy o Ino i Kibie, ciekawa jak by to było być zakochaną. Zerknęłam nad kartką na Itachiego, który odwrócony był bokiem do mnie. W myślach przemknął mi tytuł utworu.

Guilty

Takeda zerknął znad ramienia na słowa.

- Masz może do tego muzykę?

- Coś tam brzdękałam do tego, ale ogólnie jest to czysty tekst – zamrugałam parę razy, gdy brunet, przekładając pasek nad głową, podał mi swoją gitarę.

- Zaśpiewaj fragment – zawahałam się, ale potem z wielką ostrożnością odebrałam od niego instrument. Wspaniała. Była cała czarna, a jej górna część zawijała się do środka, imitując rogi. Przesunęłam palcami po napiętych strunach i poczułam, jak kusi mnie, by wydobyć z niej dźwięki. Nigdy nie miałam możliwości trzymania, a co dopiero grania na gitarze elektrycznej. Niczym małe dziecko z fascynacją wydobyłam na próbę parę dźwięków. Tak znajome nuty, a jednak inne w oprawie. Widziałam rozbawione wzroki reszty zespołu, gdy tak próbowałam ją. Chcąc zachować choć resztki godności, wygrałam pierwsze chwyty.

There is darkness
I check my habit true
I can't erase it
Believing you'll come back to me
Now it's the notion
Just between you and me

(You got me urging)
No waiting out anymore

I'm in a maze of fears and sorrows
Save me from here
So somebody please
Desire burning out of control

(fragment)

Nie mogłam się powstrzymać i ignorując charakter, w jakim to napisałam spróbowałam zrobić pseudo solówkę, tak jak Itachi przy Starless Night. Oczywiście mi to nie wyszło. Uchiha z małym uśmiechem pokręcił głową, widocznie nie mogąc już utrzymać swojego rozbawienia. Hidan z Kisame też zaciągnęli tak jak ja po strunach, przez co wyszła nam skrzekliwa całość.

- Uważaj Itachi, bo Cię wygryzie – zasalutowałam Deidarze, który wręcz leżał na bębnach i miał spuszczone dłonie w dół. Był najbardziej rozbawiony ze wszystkich.

- Dziewczyno, z nieba spadłaś – Takeda poklepał mnie po łopatce, a ja czując, że już zbyt dużo komplementów usłyszałam, zaczerwieniłam się i obróciłam głowę w bok. Na moich ustach jednak rozciągał się uśmiech satysfakcji. Tutaj było moje miejsce.

- Whoa! – Hidan gwizdnął na mój widok, gdy wyszłam z łazienki, która również była podpięta do naszego salonu. Hikari zostawiła w okolicach trzynastej nam wszystkim stroje, w których mieliśmy wystąpić. Umalowałam się szybko, nie starając się nawet na coś więcej niż czarna kredka wokoło oczu. Miałam na sobie czarną sukienkę, a futro leżało w rogu kanapy. Obciągnęłam nieco dół spódnicy, gdy poczułam, że irytująco ucieka do góry.

- Ależ ty drobniutka – Deidara pojawił się za mną i poleciał swoimi pacami po moich odsłoniętych ramionach w żartobliwy sposób. Poruszał nimi imitując grę na pianinie. Dreszcze przeszły mi po nich. Zrobiłam krok do przodu, będąc nieprzyzwyczajoną do dotyku w tamtych miejscach. Pozwoliło mi to przyjrzeć się mu dokładnie. Miał na sobie rozpiętą, czarną koszulę, a na szyi wisiał mu długi łańcuszek. Uciekłam wzrokiem widząc jego gołą pierś. Rzucając spojrzeniem po innych zarejestrowałam, że Hidan oprócz czarnych dżinsów, ma na sobie tylko skórzaną kurtkę.

- Co wy macie z tym negliżem? – Mruknęłam pod nosem i mignęła mi w tym czasie sylwetka Kisame, który już na szczęście był w pełni ubrany. Biała koszula odcinała się znacząco na jego skórze, kontrastując do nas.

Gdy zauważyłam siedzącego na kanapie Itachiego, na moment wstrzymałam oddech. Ciemnoczerwona koszula wspaniale się na nim prezentowała, a rozpuszczone włosy opadały mu na prawą stronę twarzy. Miał odpięte kilka górnych guzików i pierwszy raz dostrzegłam, że w lewym uchu ma kolczyk. Widziałam, jak bada każdy odsłonięty fragment mojego ciała. Przesuwał wzrokiem od moich nóg, aż po ramiona bardzo powoli i nie przejmował się tym, że nie tylko ja to mogłam zauważyć. Gęsia skórka pojawiła mi się na rękach, gdy ostatecznie spojrzał prosto w moje oczy. Odchylił się z niesamowitą gracją do tyłu i przekrzywił głowę w bok, mając wciąż tak przeszywające spojrzenie. Zaczesałam włosy za ucho i uciekłam wzrokiem na ubrania w mojej ręce. Starając się wyglądać neutralnie podeszłam na drżących nogach do wieszaka w rogu pomieszczenia. Co on ze mną robi. Odetchnęłam cichutko odwieszając rzeczy.

- Chyba o czymś zapomniałaś – ze zmarszczonymi brwiami obróciłam się do tyłu. Hidan wskazał dłonią na czarne, wysokie platformy niedaleko moich nóg. Starając się nie pokazać, jak sam wzrok Itachiego działa na mnie, podniosłam głowę do góry. Zadreptałam w moich wygodnych oficerkach po podłodze.

- Nie umiem w takich butach chodzić – wzruszyłam ramionami i niespiesznym krokiem ruszyłam w kierunku kanapy, odprowadzana wciąż przez Uchihę. Proszę, przestań się na mnie tak patrzeć. Przymknęłam powieki, czując na jaką próbę wytrwałości mnie wystawia.

- Szkoda – Kisame rzucił mi złośliwy uśmieszek. Zaraz później ponownie zaczął wpisywać coś na telefonie, podnosząc co jakiś czas głowę.

- Dobra, już czas – do pomieszczenia wszedł Takeda ubrany w klasyczny garnitur. Węzeł stresu zacisnął się wewnątrz mnie, gdy uświadomiłam sobie, że to już teraz. Wzięłam głęboki, drżący oddech i zamknęłam na kilka sekund oczy, całkowicie się wyciszając. Pracowałam ciężko, doczekując czasu mojego pokazania się światu. Wszystkie te spędzone chwile z zespołem zaowocowały tym, że byliśmy w stanie zagrać dzisiaj na najwyższym poziomie. Nie miałam co do tego wątpliwości. Pozostawało jednak jeszcze jedno pytanie: czy jestem na to gotowa?

- Chodźcie – kolejne jego słowo sprawiło, że otworzyłam oczy. Wszyscy zaczęli się zbierać z miejsc, więc i ja chwyciłam za futro narzucając je na ramiona.

- Co powiecie na pamiątkowe zdjęcie? – Wszyscy spojrzeliśmy zaskoczeni na Deidarę, który wyciągnął przed siebie telefon – w końcu to wielki dzień dla całego zespołu, no nie?

- To nie głupi pomysł – Uchiha przyznał mu rację i obserwowałam, jak przesuwa się nieco bliżej mnie. Zbiliśmy się wszyscy w grupę, a Takeda przejął od blondyna komórkę. Drażniąco czułam za sobą obecność Itachiego i bałam się poruszyć choćby o milimetr. Irracjonalna część mnie miała nadzieje, że wręcz mnie zaraz obejmie. Zamiast tego poczułam, jak jego ciepłe palce wkradają się na mój odsłonięty kark. Rozkoszny dreszcz rozniósł się po końcówki moich palców. Rozchyliłam usta. To było zaledwie muśnięcie, ale wystarczyło, bym już nigdy miała tego nie zapomnieć.

Wszystkie światła były całkowicie zgaszone. Scena pozostawała w mroku, a ja stałam na samym jej środku. Oni jeszcze nie wiedzieli. Trzymałam rękę na mikrofonie, a wokoło rozbrzmiewały podekscytowane krzyki ogromnego tłumu. Czułam spokój. Mimo chaosu publiczności, pomimo, że zaraz miałam zacząć śpiewać. Wewnątrz mnie pozostawała niezmącona niczym, pozytywna tafla emocji. To było ekscytujące, wspaniałe, móc po prostu być tam. Po wszystkich tych negatywnych odczuciach nie było żadnego śladu, a wewnątrz mnie płynęła najczystsza miłość do muzyki.

Pierwsze dźwięki rozbrzmiały po hali. Okrzyki wzmogły się słysząc te znajome tony, a migoczące światełka latarek wzniosły się w górę. Słuchałam zauroczona, jak Itachi wygrywa mocne tony. Pojedyncze smugi światła zaczęły rozjaśniać sylwetki mężczyzn. Kiwałam się na boki czując, jak muzyka wypełnia mnie swoją mocą. Wzięłam cichy oddech.

Starless Night

I reached into the sky

My love wouldn't reach you

The multi-colored balloons

Disappeared into the sky, growing smaller and smaller

Krzyki wzmogły się, gdy wyśpiewałam pierwsze wersy. Uśmiech sam wypłynął na moje usta, odbierając ich ekscytację podwójnie. Ciemność otulała mnie w bezpiecznym kokonie, pozostawiając z dala od ciekawskich spojrzeń. Nadchodził ten moment.

Byłam gotowa.

I'm alone

I had no destination

But you gently held my hand

Starless night, I won’t look back on the shadow of my past

Światła w pełni rozbłysły, gdy rozpoczęłam te słowa, a przez moment jasność całkowicie mnie oślepiła. Iskry wybuchły w górę. Tłum uniósł się jeszcze bardziej, gdy w końcu mogli dostrzec kto był wokalistką. Czerpałam od nich ogromną moc. Napędzali mnie. Niesiona muzyką śpiewałam z głębi serca, wkładając z siebie wszystko, co miałam.

I want to feel your warmth

Tears are falling down; even when I'm lost

I won't let go of your hand

Sometimes we fall apart

We become cowards

But surely we find something there

Take my hand

It’s because the two of us are fragile and imperfect

That we'll stay holding hands forever

Starless night, Though complaints may cross my lips

I want to believe in your warmth

Endless love, I can love even my faults

Because you are my shining star

Zakończyłam zginając się w pół. Poderwałam głowę do góry, odrzucając włosy do tyłu. Poczułam jak włoski mi się jeżą, gdy Itachi rozpoczął swoją solówkę. Wyglądał niczym bóg, stojąc tam w lekkim rozkroku i trzymając swoją czarną gitarę. Całkowicie oddawał się grze, a jego czarne włosy wirowały wokoło, napawając go tajemniczością i ostrością. Niesiona chwilą podeszłam do niego i patrząc prosto w jego oczy rozpoczęłam kolejne wersy.

Starless night, I won’t look back on the shadow of my past

I want to feel your warmth

Tears falling down; even when I'm lost

I won't let go of your hand

Starless night, Though complaints may cross my lips

I want to believe in your warmth

Endless love, I can love even my faults

Because you are my shining star

You are my shining star

Ostatnie słowa rozbrzmiały wokoło, ale to nie był koniec. Kiwałam się na boki, gdy Itachi niespodziewanie podszedł bliżej mnie i rozpoczął swoją końcówkę. Podczas tego patrzył prosto we mnie, przez cały czas. Widziałam, jak z każdą nutą jego oczy ciemnieją co raz bardziej. Jego finalny, ledwo zauważalny uśmieszek całkowicie zaparł mi dech w piersiach.

Zgasły wszystkie światła.

Z głębokim wdechem przeczesałam włosy, zgarniając je na bok. Usłyszałam tylko szmer, gdy odchodził, ale obraz jego oczu wciąż miałam w pamięci. Powoli scena zalewała się światłem, a na moich ustach rozciągnął się uśmiech. Słysząc wszystkie te oklaski, nie mogłam się powstrzymać od ucałowania dłoni i podniesienia jej. Tłum krzyczał Akatsuki ze wszystkich stron. Miał ręce wyciągnięte do góry i wszystkie neonowe błyski ruszały się w kolorowych wirach. Przybliżyłam powoli mikrofon do ust.

- Witajcie – Mój pewny głos rozbrzmiał wokoło, a publiczność odpowiedziała podekscytowaniem – ja jestem Sakura – wskazałam wolną ręką na siebie. Uśmiechnęłam się szerzej słysząc ogromny odzew na moje imię. Powoli odwróciłam się do tyłu i napotkałam zadowolone miny reszty zespołu. Itachi wpatrywał się we mnie z dziwną iskrą – Itachi – kiwnęłam na niego głową, a ten w odpowiedzi szarpnął struny wydobywając krótki, ostry dźwięk. Zrobił lekki obrót ręką na koniec w moją stronę. Zadrżałam – Hidan – tamten uśmiechnął się chytrze i naśladując bruneta sam krótko zagrał. Puścił mi na koniec porozumiewawcze oczko – Kisame – jednolity ton basu wygrał ponurą sekwencję – Deidara – kontrastująco do poprzednika, blondyn zagrał żywo na bębnach, a talerz na koniec rozbrzmiał echem po całej hali. Tłum krzyczał, reagował na każdego swojego ulubieńca. To było oszałamiające. Takie oddanie, tak wielka miłość do muzyki od innych. Czułam, że żyję – gotowi? – Wyszeptałam na koniec i dałam znak Hidanowi, by tym razem on zaczynał. Światło zaczęło delikatnie, sekwencyjnie migać. Przymknęłam oczy słysząc delikatne nuty i oblizałam usta. Krocząc po scenie i zaczynając kolejny utwór, wskazałam w tłum. Uniosłam dłoń do góry, zwijając ją w pięść.

A Little Pain

Travel to the moon

The dream where you first appeared fades out

The light of the star,

I longed for is taken away

The smile I had to forget

in order to be strong,

For sure if we're together, we can take it back

Open your eyes

I'm here waiting for you

Even if the future is different from now

I'm here waiting for you

I keep on screaming

I'm sure all I have to do

Is pull in the thread that connects our hearts

So the person I was back then

Would open her eyes

No need to cry

Przechadzałam się to w lewo, to w prawo, aż zawędrowałam do pierwszego Kisame. Okrążyłam go, okręcając się delikatnie. Wyciągnęłam wolną rękę do przodu tak, jak bym chciała złapać kogoś za dłoń.

Travel in silence

I can reach you if I stretch out my hands

The only memory I have of you

Is so far away

Zatrzymując się przy Hidanie przymknęłam powieki i uniosłam głowę do góry. Przypomniałam sobie wszystkie momenty z Itachim, gdy siedzieliśmy samotnie w jego domu i śpiewaliśmy. Uwielbiałam jego głęboki głos, gdy dołączał do mnie. Uwielbiałam obserwować jak gra.

I can hear your voice

If I close my eyes

Even a little pain

Would be nice

Kolejne słowa oddałam patrząc wprost na niego. Zobaczyłam zrozumienie w jego oczach. Węzeł, który zaciskał się wewnątrz mnie jeszcze mocniej się zacieśnił. Czułam ogromne gorąco. Na policzkach. W sercu.

Wiedział już na pewno.

Look at me

I'm here waiting for you

Even if you get lost, blown away by the wind

I'm here waiting for you

I look up at the sky

I was protecting my heart

With outstretched hands

Until the person you were back then

Looked back

No need to cry

(Feel something, feel nothing

Listen closely, listen closely)

Wide open ears

Disarm the dream tickler

In the constant moment

(You will find me where it's quiet

Listen closely, listen closely)

Let the blood flow

Through all the spaces

Of the universe

Nie odważyłam się już więcej na niego spojrzeć. Zbyt bardzo się bałam tego, co mogłam zobaczyć. Nie powinnam była tego robić. Muzyka sprawiała, że byłam wolna. Mogłam zrobić wszystko.

Teraz będę musiała zmierzyć się z konsekwencjami.

Tłum szalał, sztuczne iskry lekko sączyły się po bokach sceny. Widziałam śmigające kamery poniżej, chcąc uchwycić wszystko. Nie czułam presji z ich powodu. To przeszywający wzrok Itachiego, który miałam na plecach powodował, że pierwszy raz będąc na scenie, moje ręce zaczęły się pocić.

Delikatne trącenie gitary, niczym podrażnienie najczulszych zmysłów. Czekałam na niego, na jego część.

Mocne uderzenie odczułam aż wewnątrz mnie samej. Nigdy nie doświadczyłam, aż tak intensywnych uczuć. Sprawiały, że pragnęłam więcej, a jednocześnie chciałam uciec. Unosząc głowę w górę, reflektory opadły na mnie odcinając od otoczenia całkowicie.

Recorded Butterflies

Recorded butterflies in the twilight

Sneak out the closet

The memory is so gentle, it's cruel

Quietly stealing the magic

From my view

A neverending dream, alone

Stay with me tonight

These tears seem to shine in the sky

Stay with me tonight

Droplets of downpouring diamonds

Reflect my eyes

Poruszałam się zaledwie po ograniczonym kółku, omiatając wszystkich i wszystko wzrokiem. Oprócz niego. Trzymałam się na wodzy, choć nie wiedziałam, czy jest sens. Zdawał sobie sprawę z tego, że ode mnie to coś więcej. Przymknęłam powieki, a w tej ciemności wyłonił mi się jeden obraz – obejmował ściśle moją dłoń, jego ręka gładziła mój policzek. Czy on również?

Zahaczyłam wzrokiem na sam koniec sceny. Deidara utrzymując kontakt, wskazał głową wymownie w dobrze znanym mi kierunku. Miał twardy wyraz twarzy, a usta ściśnięte w wąską linię. Wiedział, że specjalnie nie patrzyłam na niego.

I bury it in the beautiful garden

Cover it with sticks and leaves

My voice overflows with hidden pain

Pink avalanches crash down

And seal my eyelids

My heart is frozen this way

Potrzebowałam całej zwrotki, by zebrać się na odwagę. Zupełnie nie wiedziałam czym jest nasza relacja ani jak się rozwinie. Nadzieja rozprzestrzeniła się w mojej duszy niczym mała mgiełka.

Ignorując wszystkie wątpliwości weszłam dalej w tekst. Odważyłam odwrócić się do niego i tam posłać słowa. On jednak miał zamknięte oczy i grał zwrócony do tłumu. Ukłucie rozczarowania było zbyt bolesne.

Stay with me tonight

Shooting stars heatedly slide through the darkness

Stay with me tonight

I'm reminded how to absorb the light

Hold me

Stay with me tonight

If I'm with you, I won't be battered by the rain

Uniósł gitarę w górę i grał. Obserwowałam ruch jego ręki niczym zahipnotyzowana. Moje oczy błagały, by popatrzył, podniósł wzrok w górę choć na moment. Pragnęłam by dostrzegł, że nie uciekam od tego oraz że jest to prawdziwe. Nie wiedziałam, jak się zachowywać w takiej sytuacji, ale w końcu musiałam kiedyś stanąć na tej drodze. Pragnęłam zrobić to razem z nim. Zbyt bardzo mnie zauroczył, za mocno mną zawładnął. Został ostatni chwyt.

I wtedy na mnie spojrzał z całą swoją stanowczością. Ucisnęłam dłoń na mikrofonie, a światła zgasły ostatni raz.

- TO-BYŁO-GENIALNE! – Skrzywiłam się słysząc ten krzyk do ucha, ale nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu. Poczułam jak drobne ciało Ino wpada na mnie i obejmuje od tyłu za szyję – kobieto, to co wczoraj nam zaśpiewałaś to było NIC.

- Potwierdzam – Kiba stanął tuż za nią, a ja odchylając głowę bardziej do tyłu mogłam dostrzec jego rozpromienioną twarz. Czułam ciekawskie wzroki zespołu. Staliśmy grupą za sceną, a nasz występ zakończył się dosłownie pięć minut temu. Wciąż czułam, że targają mną ogromne emocje. Szczęście, satysfakcja, spełnienie, strach. Wokoło nas biegało pełno osób z obsługi technicznej kontrolując zakończenie koncertu. Takeda jednak kazał nam tutaj poczekać zaraz po zejściu. Dlatego też to robiliśmy. Reszta komplementowała mnie, co niesamowicie mnie peszyło i jednocześnie napełniało satysfakcją. Oni oczywiście wykonali również kawał wspaniałej roboty i nie omieszkałam tego nie ominąć. Nigdy nie sądziłam, że będzie mi dane tworzyć z innymi coś tak wyjątkowego. Dodatkowo z nimi, z Akatsuki. Muzyka w takim połączeniu wydawała się poezją. Ona była nią.

W między czasie też nie wymieniłam z Itachim ani słowa, a jednak wciąż rzucaliśmy na siebie spojrzeniami. Stał naprzeciwko mnie ze skrzyżowanymi ramionami. Czułam, że moje policzki, pomimo, że emocje już powinny opaść, wciąż pozostawały zarumienione. Westchnęłam i przytrzymując ręce Ino, pociągnęłam ją w górę, drażniąc się z nią.

- Chłopaki poznajcie Ino i Kibę – kiwnęłam głową na stojącą za mną dwójkę – od lewej…

- Kisame, Hidan… Itachi, Deidara – czułam jej uśmiech przy uchu, gdy wypowiadała imię bruneta. – Tak, tak kochanie. Trudno bym ich nie znała. Cześć – zasalutowała im na przywitanie i stanęła tuż obok mnie.

- Rzeczywiście wygląda jak Deidara – Kisame zaśmiał się i wyciągnął do niej dłoń. Uścisnęła ją i zakręciła włosami figlarnie. Kiba objął ją od tyłu i przywitali się z każdym z osobna.

- Rozumiem, że byłem inspiracją? – Blondyn podparł rękę na pasie i z uśmieszkiem pociągnął ją za długą kitkę. Ona w odpowiedzi jedynie się zaśmiała, gdy została bliżej przyciągnięta przez Kibę.

- Jeżeli to był Twój debiut Sakura, to jestem ciekaw co zaprezentujesz później – chytry uśmieszek Inuzuki i kuksaniec w bok spowodowały, że nie mogłam się czuć lepiej. Wszyscy mi bliscy byli tu, oglądali mój początek.

- Racja, Słońce – Hidan poprawił kurtkę i stanął w lekkim rozkroku – czułaś się tam jak ryba w wodzie.

- To muzyka – chwyciłam pasmo swoim włosów i zaczęłam się nim bawić – z nią zawsze jestem szczera. – Dostrzegłam, jak Itachi posyła mi pewne spojrzenie, a ja zrozumiałam dopiero wtedy, co powiedziałam. Ogarnęło mnie tak wielkie zażenowanie, że aż musiałam odwrócić głowę w bok. Zdążyłam jednak dostrzec, jak minimalnie wykrzywia kącik ust w triumfującym uśmieszku.

- A Ty co? – Usłyszałam przy uchu mruknięcie Ino i to, jak szturcha mnie w ramię. Pokręciłam jej przecząco głową, by nie drążyła tematu. Nie tutaj – później – odszepnęła.

- Jestem dumny – niespodziewanie za Deidarą pojawił się menedżer, a tamten aż obrócił się gwałtownie zlękniony. Takeda posłał mu pobłażające spojrzenie – Sakura, wspaniała robota. Masz niesamowity talent nie tylko do śpiewania, ale i do prezencji – uścisnął mi przyjaźnie ramię, a ja podziękowałam. Czułam się niesamowicie – możemy już jechać. Na zewnątrz jest pełno fotoreporterów, więc nie odpowiadajcie na żadne pytania. Dobrze by jednak było, gdybyście ustawili się do kilku zdjęć. Trzeba dać im coś na smaczek – wyciągnął telefon z kieszeni i odczytał coś z niego – za dwa dni zostanie zwołana konferencja prasowa i dopiero wtedy sobie pogadacie – każdy przytaknął w zgodzie. Zaniepokoiłam się na myśl, że przyjdzie mi zmierzyć się z czymś takim jak wywiad. Doskonale wiedziałam, że styczność z prasą nie zawsze kończy się dobrze.

Jednak czekało mnie to dopiero za dwa dni. Miałam czas.

- Wspaniały debiut! Czemu pani to zawdzięcza?

- Haruno Sakura, skąd pochodzisz?

- Czy zamierzacie śpiewać jedynie stare utwory, czy może postawicie na coś nowego?

- A co z Konan?

- Haruno, jakie to uczucie wystąpić z Akatsuki?

- Kim jest tamta dwójka?

 - Wspaniały głos, Sakuro!

- Jaką szkołę skończyłaś?

Te, jak i wiele innych pytań przelatywało mi w około. Nie spodziewałam się, aż tak wielkiego chaosu na zewnątrz. Przechodziliśmy pospiesznie przez przejście zastawione po bokach bramkami i ochroniarzami, którzy cofali tych ludzi, którzy wychylili się za daleko. Parę razy poczułam muśnięcie na rękach lub ramionach, a błyski fleszy były ze wszystkich stron. Czułam, że kręci mi się w głowie i tylko mocny uścisk Ino nie pozwolił mi się zatrzymać, a potem skulić. Pragnęłam uciec stamtąd jak najszybciej, nie chcąc doświadczyć ponownie czegoś takiego.

Odetchnęłam z ulgą, gdy wsiedliśmy do czarnego, o wiele większego niż poprzedni, vana. Czułam, jak z tych wszystkich emocji trzęsą mi się ręce.

- Wszystko w porządku? – Drgnęłam słysząc jego głos przy uchu, gdy nachylił się nade mną delikatnie. Zaczesałam włosy na lewą stronę i kiwnęłam głową.

- Tak – wypuściłam powietrze z ust.

- Zawsze jest coś takiego? – Zapytał Kiba, który siedział po drugiej stronie Ino. Tamta wciąż ściskała moją dłoń, wpatrywała się zaniepokojona w szalony tłum na zewnątrz.

- Nie zawsze, ale zdarzało się – Itachi z powrotem odchylił się na swoje siedzenie. Popatrzyłam na niego otwarcie, gdy wygodnie opierał się o oparcie. Zaczął zawiązywać włosy na karku czarną gumką.

- Kim wy jesteście w ogóle? – Nieprzyjemny głos Takedy przeszył przestrzeń. Aż się wzdrygnęłam słysząc tę wrogość. Szedł na samym przodzie grupy, dlatego widocznie musiał nie dostrzec ich, gdy ruszyli razem z nami.

- To moi przyjaciele – odpowiedziałam w ich obronie, czując niepokój. – Ino – ścisnęłam ją za rękę – i Kiba – kiwnęłam głową w jego kierunku. Menedżer zaciskał usta w wąską linię, jednak chwilę później jego wyraz twarzy złagodniała. Odwrócił się bez słowa i odebrał dzwoniący telefon.

Shayen: Huehehe. Jak pisałam scenę występu, to pamiętam, że byłam AŻ TAK PODJARANA, że wręcz czytałam ją z milion razy. Polecałabym przeczytać to raz jeszcze, idąc z tekstem i dopasowywać to, co robi Sakura, do sensu słów piosenek. Taki mały trik. :3 Oczywiście, jeśli ktoś tak nie robił.